增广贤文·上集

增广贤文·上集原文：

葳蕤紫鸾鸟，口衔扶桑花。翱翔朝禹穴，双翼蔽天涯。禹穴龙葱云五彩，千峰竹箭连沧澥。玉简金书不可寻，香炉天柱依然在。为刑白马登天坛，冉冉龙舆望不还。四岳衣冠归郁水，诸侯玉帛待涂山。涂山南去阳明洞，酌酒秦皇三石瓮。白鹤吟笙射的来，仙人荡楫樵风送。樵风飒飒铸溪滨，当年此地成纯钧。雷公为鼓阴阳炭，天帝来看龙虎文。烂如列星罗太乙，皎若芙蓉含夜月。登高山兮临深渊，一麾敌国皆流血。嗟予亦是风胡流，心与天通事远游。君王未雪夫椒耻，臣子难宽范蠡谋。玩弄仇雠股掌上，六千君子为吾养。繇来举事随天时，阴谋逆德蹈危机。天地相参功乃就，援枹提鼓莫迟迟。避迟兮奈何，冲风忽起澥扬波。逢君玄夷苍水使，授受天书鸟迹多。承以文璜覆盘石，昔年宛委山中得。深藏不使鬼神知，默诵尝将符谶测。符谶今归大帻人，云台二十八星陈。我着羊裘渔大泽，君攀凤翼上天津。天津迢遥接具茨，牧童七岁为轩师。天授英雄非偶尔，何减黄公遇下邳。
黄山山上多怪松，半生石笋半芙蓉。芙蓉石笋亦松变，有一不变为卧龙。龙本无形以神化，真形往往与松同。龙之隐者但高卧，人不见龙见髯翁。髯翁鳞甲多怒决，柯如苍铜枝屈铁。引根十丈始作干，干虽千年似萌蘖。霹雳横将偃盖倾，蛟螭争向轮囷结。夜光有火出空心，日炙多膏流断节。一枝一干一尺蠖，求信且复依岩穴。山僧写图贻我看，王子作歌含凄咽。尺寸得空自盘攫，纵横穿土苦羁绁。峨峨千尺乃无势，幸因奇丑免摧折。五鬣短短少波涛，声似风雷畜未泄。苦心爱此一树怪，自少摩挲至大耋。蹒跚尚有尊足存，支离乃是鬼神设。臃肿何须规矩中，斧柯且喜薪蒸绝。虽然久垫非泥蟠，撑出丹崖作遗孑。石破天惊自小时，后凋凭尔存孤蘖。本是轩皇昔所种，平泽至今乍明灭。当年且战且学仙，霜根留得玄黄血。灌溉颇用朱砂泉，滋润微凝太古雪。浮丘无力治拘挛，容成有意引寥泬。黄山诸松此最古，儿孙万万丹台列。卧者天渊自高深，立者栋梁久颠蹶。君指此松为予寿，意在不材能蹩躠。蝼蚁频容蚀茯苓，藤萝一任为瓜瓞。松黄落地成古苔，松子满天低可缀。君在黄山亦一松，莫教化石存榾柮。一松孤作老人峰，秦汉来封久不屑。卧龙复有扰龙好，缭绕数峰出巀嵲。一松飞作天生桥，一松倒生更奇谲。烦君添作四松图，置我松间长用拙。
奕奕丰棱朗遹云，澄清颂更满江濆。霜飞铜墨骢堪避，疏绘流亡草莫焚。齐鲁名咸宗泰岱，东南士尽仰河汾。明朝扬子仙帆渡，遥向三山挹紫芬。
相期禅客话，高枕白云层。月色千江水，山门七祖灯。钟声散落叶，壁影挂寒藤。欲续良宵兴，尘劳恐未能。
湖面波光鉴影开，绿荷红芰绕楼台。可怜风物还依旧，曾见吴王六马来。
洛花移种到松江，国色天香内样妆。老里懒边无好思，为渠觅句却穷忙。
无情莲炬剪将残，有样葫芦画不难。尽笑翰林麻草拙，谁知老子布衾寒。
缥缈峰头霜叶鲜，秋风吹上泛湖船。坐看日月相消长，似是人间别一天。
抛掷南阳为主忧，北征东讨尽良筹。时来天地皆同力，运去英雄不自由。千里山河轻孺子，两朝冠剑恨谯周。唯余岩下多情水，犹解年年傍驿流。

增广贤文·上集拼音解读：

wēi ruí zǐ luán niǎo ，kǒu xián fú sāng huā 。áo xiáng cháo yǔ xué ，shuāng yì bì tiān yá 。yǔ xué lóng cōng yún wǔ cǎi ，qiān fēng zhú jiàn lián cāng xiè 。yù jiǎn jīn shū bú kě xún ，xiāng lú tiān zhù yī rán zài 。wéi xíng bái mǎ dēng tiān tán ，rǎn rǎn lóng yú wàng bú hái 。sì yuè yī guàn guī yù shuǐ ，zhū hóu yù bó dài tú shān 。tú shān nán qù yáng míng dòng ，zhuó jiǔ qín huáng sān shí wèng 。bái hè yín shēng shè de lái ，xiān rén dàng jí qiáo fēng sòng 。qiáo fēng sà sà zhù xī bīn ，dāng nián cǐ dì chéng chún jun1 。léi gōng wéi gǔ yīn yáng tàn ，tiān dì lái kàn lóng hǔ wén 。làn rú liè xīng luó tài yǐ ，jiǎo ruò fú róng hán yè yuè 。dēng gāo shān xī lín shēn yuān ，yī huī dí guó jiē liú xuè 。jiē yǔ yì shì fēng hú liú ，xīn yǔ tiān tōng shì yuǎn yóu 。jun1 wáng wèi xuě fū jiāo chǐ ，chén zǐ nán kuān fàn lí móu 。wán nòng chóu chóu gǔ zhǎng shàng ，liù qiān jun1 zǐ wéi wú yǎng 。yáo lái jǔ shì suí tiān shí ，yīn móu nì dé dǎo wēi jī 。tiān dì xiàng cān gōng nǎi jiù ，yuán bāo tí gǔ mò chí chí 。bì chí xī nài hé ，chōng fēng hū qǐ xiè yáng bō 。féng jun1 xuán yí cāng shuǐ shǐ ，shòu shòu tiān shū niǎo jì duō 。chéng yǐ wén huáng fù pán shí ，xī nián wǎn wěi shān zhōng dé 。shēn cáng bú shǐ guǐ shén zhī ，mò sòng cháng jiāng fú chèn cè 。fú chèn jīn guī dà zé rén ，yún tái èr shí bā xīng chén 。wǒ zhe yáng qiú yú dà zé ，jun1 pān fèng yì shàng tiān jīn 。tiān jīn tiáo yáo jiē jù cí ，mù tóng qī suì wéi xuān shī 。tiān shòu yīng xióng fēi ǒu ěr ，hé jiǎn huáng gōng yù xià pī 。
huáng shān shān shàng duō guài sōng ，bàn shēng shí sǔn bàn fú róng 。fú róng shí sǔn yì sōng biàn ，yǒu yī bú biàn wéi wò lóng 。lóng běn wú xíng yǐ shén huà ，zhēn xíng wǎng wǎng yǔ sōng tóng 。lóng zhī yǐn zhě dàn gāo wò ，rén bú jiàn lóng jiàn rán wēng 。rán wēng lín jiǎ duō nù jué ，kē rú cāng tóng zhī qū tiě 。yǐn gēn shí zhàng shǐ zuò gàn ，gàn suī qiān nián sì méng niè 。pī lì héng jiāng yǎn gài qīng ，jiāo chī zhēng xiàng lún qūn jié 。yè guāng yǒu huǒ chū kōng xīn ，rì zhì duō gāo liú duàn jiē 。yī zhī yī gàn yī chǐ huò ，qiú xìn qiě fù yī yán xué 。shān sēng xiě tú yí wǒ kàn ，wáng zǐ zuò gē hán qī yān 。chǐ cùn dé kōng zì pán jué ，zòng héng chuān tǔ kǔ jī xiè 。é é qiān chǐ nǎi wú shì ，xìng yīn qí chǒu miǎn cuī shé 。wǔ liè duǎn duǎn shǎo bō tāo ，shēng sì fēng léi chù wèi xiè 。kǔ xīn ài cǐ yī shù guài ，zì shǎo mó suō zhì dà dié 。pán shān shàng yǒu zūn zú cún ，zhī lí nǎi shì guǐ shén shè 。yōng zhǒng hé xū guī jǔ zhōng ，fǔ kē qiě xǐ xīn zhēng jué 。suī rán jiǔ diàn fēi ní pán ，chēng chū dān yá zuò yí jié 。shí pò tiān jīng zì xiǎo shí ，hòu diāo píng ěr cún gū niè 。běn shì xuān huáng xī suǒ zhǒng ，píng zé zhì jīn zhà míng miè 。dāng nián qiě zhàn qiě xué xiān ，shuāng gēn liú dé xuán huáng xuè 。guàn gài pō yòng zhū shā quán ，zī rùn wēi níng tài gǔ xuě 。fú qiū wú lì zhì jū luán ，róng chéng yǒu yì yǐn liáo jué 。huáng shān zhū sōng cǐ zuì gǔ ，ér sūn wàn wàn dān tái liè 。wò zhě tiān yuān zì gāo shēn ，lì zhě dòng liáng jiǔ diān juě 。jun1 zhǐ cǐ sōng wéi yǔ shòu ，yì zài bú cái néng bié xiè 。lóu yǐ pín róng shí fú líng ，téng luó yī rèn wéi guā dié 。sōng huáng luò dì chéng gǔ tái ，sōng zǐ mǎn tiān dī kě zhuì 。jun1 zài huáng shān yì yī sōng ，mò jiāo huà shí cún gǔ duò 。yī sōng gū zuò lǎo rén fēng ，qín hàn lái fēng jiǔ bú xiè 。wò lóng fù yǒu rǎo lóng hǎo ，liáo rào shù fēng chū jié niè 。yī sōng fēi zuò tiān shēng qiáo ，yī sōng dǎo shēng gèng qí jué 。fán jun1 tiān zuò sì sōng tú ，zhì wǒ sōng jiān zhǎng yòng zhuō 。
yì yì fēng léng lǎng yù yún ，chéng qīng sòng gèng mǎn jiāng pēn 。shuāng fēi tóng mò cōng kān bì ，shū huì liú wáng cǎo mò fén 。qí lǔ míng xián zōng tài dài ，dōng nán shì jìn yǎng hé fén 。míng cháo yáng zǐ xiān fān dù ，yáo xiàng sān shān yì zǐ fēn 。
xiàng qī chán kè huà ，gāo zhěn bái yún céng 。yuè sè qiān jiāng shuǐ ，shān mén qī zǔ dēng 。zhōng shēng sàn luò yè ，bì yǐng guà hán téng 。yù xù liáng xiāo xìng ，chén láo kǒng wèi néng 。
hú miàn bō guāng jiàn yǐng kāi ，lǜ hé hóng jì rào lóu tái 。kě lián fēng wù hái yī jiù ，céng jiàn wú wáng liù mǎ lái 。
luò huā yí zhǒng dào sōng jiāng ，guó sè tiān xiāng nèi yàng zhuāng 。lǎo lǐ lǎn biān wú hǎo sī ，wéi qú mì jù què qióng máng 。
wú qíng lián jù jiǎn jiāng cán ，yǒu yàng hú lú huà bú nán 。jìn xiào hàn lín má cǎo zhuō ，shuí zhī lǎo zǐ bù qīn hán 。
piāo miǎo fēng tóu shuāng yè xiān ，qiū fēng chuī shàng fàn hú chuán 。zuò kàn rì yuè xiàng xiāo zhǎng ，sì shì rén jiān bié yī tiān 。
pāo zhì nán yáng wéi zhǔ yōu ，běi zhēng dōng tǎo jìn liáng chóu 。shí lái tiān dì jiē tóng lì ，yùn qù yīng xióng bú zì yóu 。qiān lǐ shān hé qīng rú zǐ ，liǎng cháo guàn jiàn hèn qiáo zhōu 。wéi yú yán xià duō qíng shuǐ ，yóu jiě nián nián bàng yì liú 。

※提示：拼音为程序生成，因此多音字的拼音可能不准确。

增广贤文·上集相关翻译

①玉人：美人，指歌女。少，稍。
②结轸：停车。轸，车箱底部的横木，亦作车的代称。迥瞰：远望。
②“红笺”二句：意思是说信笺仍在，而信中模糊的字迹，让人想起当初夜灯下呵手写字的情景。向壁，李白《草书歌》： “起来向壁不停手，一行数字大如斗”，原指面壁在墙上写大字，这里是说不停地在纸上写字。

增广贤文·上集相关赏析

上述两个特点本身都不能作为优点提倡，然而本曲结合自身经历痛诉肺腑，在元散曲述怀题材中不失为激愤之作，所以将它作为这一类型的一则代表而予以选入。
头三句写景。首句“青苔古木萧萧”，讲古木萧萧，青苔丛生。“青苔古木”，是构成首句物境的基础，青苔结生于古木之上，亦可以将青苔、古木理解为并立的意象。“萧萧”一词，一般用来形容木叶肃杀、飘落的情态，这里也是用来衬托秋日山中凄清、古静的气氛。
“御沟冰泮水挼蓝。飞燕语呢喃。”写春之色，冰白水蓝，颜色鲜明。“接”，“挪”的异体字， “挪”字很传神，将刚化的冰水的形态写得逼真、恰切。依旧是春天，御沟的冰渐渐化去，燕子已呢喃迎春，只可惜因为柯九思不在，令人感觉不到春天的暖意。“语呢喃’’，自是双燕，边飞边噪，其声是流动、变化的。

作者介绍

蔡松年 蔡松年（1107～1159）字伯坚，因家乡别墅有萧闲堂，故自号萧闲老人。真定（今河北正定）人，金代文学家。宋宣和末从父守燕山，宋军败绩随父降金，天会年间授真定府判官。完颜宗弼攻宋，与岳飞等交战时，蔡松年曾为宗弼“兼总军中六部事”，仕至右丞相，封卫国公，卒谥“文简”。松年虽一生官运亨通，其作品在出处问题上却流露了颇为矛盾的思想感情。内心深处潜伏着的民族意识使他感到“身宠神已辱”，作品风格隽爽清丽，词作尤负盛名，与吴激齐名，时称“吴蔡体”，有文集《明秀集》传世。